Może się zdarzyć, że chcemy żeby postać sama celowała w przeciwnika lub kierowała się w jego stronę. Najważniejsze jest tu sprawdzanie położenia przeciwnika względem postaci na osiach X i Y.

Pokazuje tu kilka metod określania tego położenia przy użyciu paru prostych funkcji.

Namierzanie to bardzo potężne narzędzie, przydatne przy tworzeniu: sztucznej inteligencji, samonaprowadzających się pocisków i samodzielnego nakierowywania postaci.

Jak już wspomniałem trzeba znać położenie przeciwnika na osiach. Przydatne są do tego funkcje: P2Dist X, P2Dist Y, P2BodyDist X, P2BodyDist Y. Funkcje zwracają dystans, subiektywne położenie względem obiektu który sprawdza to położenie, jednak to w zupełności wystarczy.

Jak sama nazwa wskazuje funkcje P2BodyDist określają położenie tak jak zwykłe P2Dist ale uwzględniając przy okazji rozmiary przeciwnika podane w pliku CNS, między innymi takie jak: ground.front, air.back, itd.

Natomiast zwykłe P2Dist biorą pod uwagę jedynie punkt O osi wewnętrznych przeciwnika.

Do tego wszystkiego należy dodać też funkcje matematyczne: Tan(x) i Atan(x). Co najważniejsze, trzeba pamiętać o odwrotnych wartościach na osi Y, stąd pojawia się nieoczekiwanie minus, kiedy wydaje się, że powinien być plus.

P2Dist X, P2Dist Y - Funkcja zwraca odległość P2 czyli najbliższego przeciwnika na podanej osi od P1 czyli postaci. Dla osi X wartości dodatnie oznaczają że P2 jest przed P1 z przodu, wartości ujemne oznaczają że P2 jest za plecami P1. Dla osi Y wartości ujemne oznaczają że P2 jest nad P1. Funkcja zwraca odległość bez uwzględnienia szerokości postaci, tylko względem głównej osi (Axis).

P2BodyDist X, P2BodyDist Y - Funkcja zwraca odległość z uwzględnieniem szerokości obiektu (body – ciało).

Metodę nazwałem w ten sposób, ponieważ można jej użyć w mało skomplikowanych wypadkach. Polega ona na banalnym sprawdzeniu założeń. Przydatne jest to w sytuacjach gdy np. animacja ataku lub sam atak nie jest zbyt rozbudowany i ważne jest czy przeciwnik jest nad, pod lub na równi z postacią. W tej sytuacji wystarczy sprawdzić P2Dist Y.

P2Dist Y < 0 ; Punkt O osi wewnętrznych przeciwnika jest wyżej niż postaci.
P2Dist Y = 0 ; Przeciwnik jest na równi z postacią.
P2Dist Y > 0 ; Przeciwnik jest niżej.

W ten sposób łatwo sprawdzić czy przeciwnik jest wyżej lub niżej. Każda postać ma swoją wysokość i dla większego realizmu można zwiększyć zakres P2Dist Y o jakieś np. 40 pikseli. Wywoła to taki efekt jakby przesunąć środek osi wewnętrznych przeciwnika nieco wyżej. To nie jest wiele, a jeżeli przeciwnik będzie wyżej lub niżej o te 40 pikseli to zostanie potraktowany jakby był na równi z postacią.

P2Dist Y < -40 ; Przeciwnik jest wyżej niż 40 pikseli od postaci.
P2Dist Y = [-40, 40] ; Przeciwnik jest na równi z postacią, od -40 do +40 pikseli włącznie.
P2Dist Y > 40 ; Przeciwnik jest niżej niż 40 pikseli. 

Przykład:

[State 1, w gore]
trigger1 = p2dist Y < -40
type = varset
v = 1
value = 2

[State 1, na rowni]
trigger1 = p2dist Y = [-40, 40]
type = varset
v = 1
value = 1

[State 1, w dol]
trigger1 = p2dist Y > 40
type = varset
v = 1
value = 3

Z poprzedniej metody już wiemy jak określić czy przeciwnik jest np. wyżej. Dobrze, ale teraz jeżeli chcemy wywołać np. atak pod kątem 45^o, to nawet kiedy przeciwnik będzie bardzo blisko i jednocześnie bardzo wysoko, to postać nie trafi. W takiej sytuacji trzeba wziąć pod uwagę nie tylko oś Y ale też X. W sytuacji kiedy przykładowo dystans to 100 pikseli na obu osiach mamy do czynienia z kątem 45^o, czyli ze stosunkiem jeden do jednego. Wystarczy podzielić przez siebie P2Dist, uznałem że najlepiej będzie wstawić oś Y w mianowniku bo kiedy postać będzie na równi z przeciwnikiem P2Dist Y = 0. Oczywiście P2Dist X też może być równy 0 ale to w 2 sytuacjach, kiedy przeciwnik jest nad lub pod postacią, oczywiście Mugen zasygnalizuje błąd dzielenia przez 0 ale nie wyłączy się. Można dla pewności stosować dodatkowe funkcje albo założenia nie doprowadzające do wykonania dzielenia przez 0.

P2Dist Y / P2Dist X = 1 ; Kiedy dystanse są równe np. 100/100 = 1/1 = jeden do jednego = 1.

Oczywiście ciężko jest natrafić na taki stosunek, więc jak w poprzedniej metodzie musimy stworzyć zakres odpowiednich wartości. Sprawdzać można gotowy stosunek wielkości np. (1/2), (3/1), lub wartość liczbową wynikającą z tego stosunku np. 0.5, 3, itd.

Jak widać metoda ta nie jest zbyt dokładna i posługiwać można się nią na wyczucie. Patrząc na rysunek łatwo stwierdzić, że dążąc do kąta 0^o stosunek odległości dąży do 0, podobnie dążąc do kąta 90^o stosunek dąży do nieskończoności. Bez zagłębiania się zbędnie w zawiłości obliczania kątów w takiej sytuacji, można patrzeć na rysunek i rozważyć wartości stosunków też w inny sposób. Można przyjąć, że przy kącie 45^o mamy do czynienia ze stosunkiem równym 1. Co za tym idzie od kąta 0^o do 45^o mamy liczby od 0 do 1, czyli dla liczby o połowę mniejszej równej 0.5 mamy kąt 22.5^o. Od kąta 45^o do 90^o mamy liczby od 1 do nieskończoności, więc tak samo dla liczby dwukrotnie większej równej 2 mamy kąt 67.5^o. Jak już wspomniałem wszystko to nie oznacza oczywiście że dla liczby 4 kąt będzie wynosił 112.5^o a wręcz przeciwnie nadal nie osiągnie 90^o, wystarczy zerknąć na rysunek. Kąt będzie wzrastał o miarę wprost proporcjonalnie mniejszą do wzrostu stosunków odległości i podobnie w drugą stronę. Czyli przy stosunku odległości równym 2, kąt wzrośnie o 22.5^o czyli będzie 67.5^o, ale przy stosunku równym 3 wzrośnie dodatkowo o 11.25^o co da 78.75^o. Oczywiście kąty te podane są w ogromnym przybliżeniu bo nie można od tak przełożyć kąta na liczbę.

Przykład:

[State 1, w gore 90]
trigger1 = p2dist Y / p2dist X < -2
type = varset
v = 1
value = 4

[State 1, w gore 45]
trigger1 = p2dist Y / p2dist X = [-2, -0.5)
type = varset
v = 1
value = 2

[State 1, na rowni]
trigger1 = p2dist Y / p2dist X = [-0.5, 0.5]
type = varset
v = 1
value = 1

[State 1, w dol 45]
trigger1 = p2dist Y / p2dist X = (0.5, 2]
type = varset
v = 1
value = 3

[State 1, w dol 90]
trigger1 = p2dist Y / p2dist X > 2
type = varset
v = 1
value = 5

W poprzedniej metodzie pokazałem jak można z przybliżeniem określić kąt pod jakim jest przeciwnik z punktu widzenia postaci. Jak widać nie jest to tak czytelne jak byśmy chcieli, najłatwiej byłoby po prostu sprawdzać zakres kątowy w którym jest przeciwnik. Miarą jaką będziemy się posługiwali nie będą zwykłe stopnie ale liczba "PI", jak wiadomo pi = 180^o. Otwieramy tablice matematyczne i przypominamy sobie, że podczas miary kątów używamy takich funkcji jak: Sin(x), Cos(x) i Tg(x), w Mugenie: Sin(x), Cos(x) i Tan(x).

Przy innych funkcjach trzeba znać "przeciwprostokatną" tak jak na rysunku, dla tego najlepiej użyć funkcji Tan(x). Patrząc na koło trygonometryczne i wzory widać podobieństwo do poprzedniej metody, należy też pamiętać, że nie istnieje Tan(90^o), więc odpowiednio trzeba go wyłączyć z przedziałów.

tan(x) = P2Dist Y / P2Dist X
tan(45o) = tan(pi/4) = 1 ; Tak jak w przypadku poprzedniej metody, kiedy dystanse są równe np. 100/100 = 1/1 = jeden do jednego = 1.

Tak jak wszędzie musimy najpierw wywołać działanie a potem sprawdzić czy zgadza się z wynikiem np. x + 1 = 2, tu jest identycznie, nie można najpierw podać kąta i wykonać dzielenia P2Dist, tylko podzielić i sprawdzić czy wynik jest zgodny z wartością zwracaną przez funkcję Tan(x).

P2Dist Y / P2Dist X = tan(0) ; Przeciwnik na równi z postacią.
P2Dist Y / P2Dist X = tan(pi/4) ; Przeciwnik pod kątem 45o w dół.

Oczywiście jak w metodach poprzednich ciężko jest tak sprawdzać wszystkie kąty, więc zbudujemy przedziały.

P2Dist Y / P2Dist X = [-tan(pi/12),tan(pi/12)] ; Sprawdzamy czy przeciwnik jest pod kątem od -15o (u góry) do +15o (u dołu).

Przykład:

[State 1, w gore do 90]
trigger1 = p2dist Y / p2dist X = (-tan(pi/2),-tan(pi/3)]
trigger2 = p2dist X = 0 && p2dist Y < 0
type = varset
v = 1
value = 4

[State 1, w gore 45]
trigger1 = p2dist Y / p2dist X = (-tan(pi/3),-tan(pi/8)]
type = varset
v = 1
value = 2

[State 1, na rowni]
trigger1 = p2dist Y / p2dist X = (-tan(pi/8),tan(pi/8))
type = varset
v = 1
value = 1

[State 1, w dol 45]
trigger1 = p2dist Y / p2dist X = [tan(pi/8),tan(pi/3)]
type = varset
v = 1
value = 3

[State 1, w dol do 90]
trigger1 = p2dist Y / p2dist X = [tan(pi/3),tan(pi/2))
trigger2 = p2dist X = 0 && p2dist Y > 0
type = varset
v = 1
value = 5

Funkcje cyklometryczne to funkcje odwrotne do funkcji trygonometrycznych, nie ma w tym wielkiej filozofii, odpowiednikiem tg(x) jest arctg(x) (arcus tangens), w Mugenie: Atan(x).

tg(x) = P2Dist Y / P2Dist X
tg(pi/4) = 1
arctg(P2Dist Y / P2Dist X) = x
arctg(1) = pi/4

W poprzedniej sytuacji nie można było użyć takiego zapisu, bo tg(pi/4) = 1, ale tg(1) to nie jest pi/4. Wszystko działa na tych samych zasadach z tym, że działania są bardziej przejrzyste. Dodatkowo ponieważ oś Y jest odwrócona, proponuje wstawianie minusa przed P2Dist Y kiedy sprawdzać będziemy położenie nad postacią, to jeszcze bardziej ułatwi przeglądanie kodu.

Atan(P2Dist Y / P2Dist X) = 0 ; Przeciwnik na równi z postacią.
Atan(P2Dist Y / P2Dist X) = pi/4 ; Przeciwnik pod kątem 45o w dół.
Atan(P2Dist Y / P2Dist X) = [-pi/12, pi/12] ; Sprawdzamy czy przeciwnik jest pod kątem od -15o (u góry) do +15o (u dołu).

Przykład:

[State 1, w gore do 90]
trigger1 = Atan(-p2dist Y / p2dist X) = [pi/3,pi/2)
trigger2 = p2dist X = 0 && p2dist Y < 0
type = varset
v = 1
value = 4

[State 1, w gore 45]
trigger1 = Atan(-p2dist Y / p2dist X) = [pi/8,pi/3)
type = varset
v = 1
value = 2

[State 1, na rowni]
trigger1 = Atan(p2dist Y / p2dist X) = (-pi/8,pi/8)
type = varset
v = 1
value = 1

[State 1, w dol 45]
trigger1 = Atan(p2dist Y / p2dist X) = [pi/8,pi/3)
type = varset
v = 1
value = 3

[State 1, w dol do 90]
trigger1 = Atan(p2dist Y / p2dist X) = [pi/3,pi/2)
trigger2 = p2dist X = 0 && p2dist Y > 0
type = varset
v = 1
value = 5